Στα μάτια τους ο ουρανός, τ’ ατσάλι στην καρδιά τους
και μακριά από το σπίτι τους, να ζουν στη μοναξιά τους.
Κοιμούνται λίγο και αγρυπνούν, έχουν αλλού το νου τους,
θέλουν να ανέβουν στα φτερά, να δουν τους ουρανούς τους.
Έχουν τη Γαλανόλευκη επάνω στα φτερά τους,
έχουν το αίμα του Έλληνα -αετού- να τρέχει στην καρδιά τους.
Πετούν στα σύννεφα, τρυπούν, βέλη στην καταιγίδα
κι είναι από κείνους που πονούν για τη μικρή πατρίδα.
Μέσα στα μαύρα σύννεφα στου Αιγαίου τις κρυψώνες,
οι Έλληνες σαν αετοί, πετούν μες τους Αιώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου